عشق

 

 

 

در سراپرده زیبای خیال

 

 

...بتو می اندیشم

 

 

 

ودلم را بتو ای مظهر عشق

 

 

به تو ای یار وفا...  .به تو من می بخشم .

 

 

 

به تو ای پاکترین چشمه جوشنده ء عشق

 

 

بتو ای ساده ترین روح خدا

 

 

بتوای  تکیه گه محکم دل

  

 

بتو می اندیشم .. . ودلم را بتو من میبخشم،

 

 

 

تا که در ظلمت وتاریکی شب

 

 

 همره اشک جگر سوخته ء  شمع  غمین

 

 

تا دم صبح منو شمع بسوزیم  ز عشق

 

 

 تا سحرگاه نباشد اثری از منو شمع

 

 

... ودوقربانی عشق

 

 

با دلی بسته به زنجیر وفا

 

 

همره باد صبا....سوی هر شهر ودیار

 

 

پرگشائیم  ز بادی  آرام....

 

 

باهمان مانده ء خاکستر خویش!!!

 

 

تا که در گوش همه مردم شهر

 

 

قصه ء عشق بخوانیم ز باز!

 

 

تا دراین عهد وزمان

 

 

ما دگرباره پیام آور عشقی باشیم

 

 

عشق با مهر ووفا  .... !

 

 

وپیام آور عشقی صادق

 

 

بدل رهگذران

 

 

 بدل خالی از احساس جهان....

 

 

 

تا که شاید ...  شاید

 

 

بتوان یاد آورد

 

 

که خدا بین همه نعمت ها

 

 

عــــــشق را هم بدل انسان داد

 

 

عـــشق  را هم    بدل انسان داد!!!

 

 

۱۳۶۱/۱۲/۱۴

 

 

شنبه اسفند ماه

 

 

ف.شیدا / فرزانه شیدا

 

 

 

 

آشیانه های شعرم به روز است

 

 

آشــیانه شــــعر:

 

http://www.fsheida.com/ 

 

 

 دیـوان شــیدائی:

 

 

http://www.fsheida.blogsky.com/

 

 

دفــتر شــیدا دلی:

 

 

http://fsheidaa.blogfa.com/

 

 

گالری عکس از اسکاندیناوی - ف. شـــیدا:

 

 

http://farzanehsheidaa.blogfa.com/

 

 

در آغـــوش شــعر:

 

 

http://fsheida.blogfa.com/

 

 

 

 

 

تازه های ادبی

 

 

http://www.ccccc.blogfa.com/

 

 

کجاست؟؟!!

 

 

 

به چه کار آیدم این دل ،اگرازعشق جداست

 

 

تو نشانم بده از عشق ،بدنیا چه بجاست؟!

 

 

عاشقی کو بسراید به سخن نغمه عشق

 

 

کیمیائی شد و هر دل زغم عشق رهاست

 

 

در پی یک دل عاشق به کجا باید رفت

 

 

با دل خسته بگو عشق کجا یار کجاست؟؟!!

 

 

ســـروده فـــرزانه شــیدا

 

 

دوشنبه 22/11/1386

 

 

آرزو

 

بصد  آرزو    زندگی باختم

 

 

 

به رنج وغم وغصه هاساختم

 

 

 

ندانسته رفتم ره مرگ خویش

 

 

 

خودم مرا به غمها درانداختم

 

 

 

به عشقت شدم واله ای دربدر

 

 

 

به آوراه گی،  دائما   در  سفر

 

 

 

به بیماری وتب، همیشه روان

 

 

 

نیازم  به   بستر،ز سوز جگر

 

 

 

 

یگانه  دلم را ، به غم سوختم

 

 

 

غمء   زندگی، در دل اندوختم

 

 

 

به شبها  نشستم به کنجی غمین

 

 

 

به ظلمت چراغ ءغم افروختم

 

 

 

نیازء دمی ،  دیدن  روی  تو

 

 

 

رسیدن به سر منزل و کوی تو

 

 

 

به آغوش  خود جای دادن ترا

 

 

 

کشیدن بجان بوی  گیسوی تو

 

 

 

به  دیوانگی  رهنمونم   نمود

 

 

 

درء بی کسی را برویم  گشود

 

 

 

مرا  ازهمه  دور و بیگانه  کرد

 

 

 

بدانسان  که بامن  بجز تو نبود!

 

 

 

کنون  ناله ام را کّه خواهد شنید؟!

 

 

 

که   برباد  رفتم  ، بصدها  امید

 

 

 

دگر  دیدگانم    بجز  سیل  اشک

 

 

 

بدین چهره ام  چیز  دیگر ندید!!!

 

 

 

شده دل چو مخروبه ویران سرا

 

 

 

چو  دادم ز کف عاشقی چون ترا

 

 

 

مرا   حسرتی مانده  ودرد و  سوز

 

 

 

ز سوزم    قراری   نمانده    مرا

 

 

 

۸ آذرماه / سه شنبه / ۱۳۶۲

 

 

 

سروده فــرزانه شـــیدا