دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaدیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaکجا باید میخ خود را کوبید؟
از عمق دل گریان شدم ، بر بودن بی حاصلم
از آنهمه رنجی که دید ، از روی ناچاری ، دلم
بر هردری رو کرده ام ، آن در برویم بسته شد
گریان نگه ، جا مانده ام در گوشه ای از منزلم
آید چکاراز دست من ،جزعضه خوردن در خفا
گردر جوانی جان دهم ، غم بوده تنها قاتلم
اما جهان ء یاوه گو ، با من ز عرفانت مگو
زآندم که شد ٫٫غم ٫٫همدمم ، دیدم ز دنیا غافلم
یا بایدازاین غصه ها ، دل را کشم دیگر بروُن
یا آنکه قربانی شوم ،در٫٫غم ٫٫ که بوده مشکلم
قلبم ولی در زندگی ، هرگز نشد تسلیم تو
یا تو خودت یک جاهلی، یا من زیادی جاهلم!
***
همراه رودی رفتن ُو همراه او جاری شدن؟؟!!
فرقی میان آدمی ست ، با گله ای در یک چمن!!!
بُـز گررود راهی خطا ،یک گله بی چون وچرا
د نبال اوراهی شود!((اینرا تو میخواهی زمن؟!))
اما جهان من آدمم ! با عقل وهوش و فکر خود
هرگز نمی بینی زمن ، تسلیم من با جان وتن
شاید خطا ، شاید فنا ، اما تو باور کن مرا
باید گل ء شادی شدن، درزندگی، چون یاسمن
من میروم شاید غمین ، با زندگانی در کمین
شیدا خودش داند کجا، باید زخود میخی زدن!!!!
۱۳۶۴/۱/۲۷
ســروده : فــرزانه شـــیدا
Farzaneh Sheida
سه شنبه فروردین ماه
بازنویسی: ۱۳۶۸
آشیانه های شعرم به روز است
سایت اختصاصی ف.شیدا /آشــیانه شــــعر:
دفــتر شــیدا دلی:
گالری عکس از اسکاندیناوی - ف. شـــیدا:
در آغـــوش شــعر:
در آغوش تنهائی:
فریاد
بازهم در این جـــهان مانده ام بی هـــمزبان
کــس نمی فـــهمد مرا کو رفـــیقی مـــهربان
مــظـــهر تنــهائیم در مـــیان عــاشــقان
شـــدت انـدوهء مــن نآیــد آکــنون برزبــان
یک ســتاره بهر مـــن نیـــست انــدر آسـمان
بخــت گر باشد مــرا ، آن سـیاه است بی گمان
از فـشار درد و غـــم ، بســـته شد راه دهـــان
قـــفل ء خاموشی ز دل ، مانده بر روی لـبان
آنچه فریاد وفغان ، مانده در روح و روان
می فــشارد ســـینه ام ، در سـکوتی جاودان
پشت من را بین که چون ، خم شده همچون کمان
در دلــم فــریاد ها ، در نــگه رازی نـهان
اشک همچون ســیل غـم ، گـشته از دیــده روان
اشــک غم !! چندی مرا ، از غــم دوران رهان!!!
آنکه ویــران کرده دل رفته حتی بی نشان...
لحظه ای باخو د نگفت ، اوجوان است او،جوان
من ولی در اوج غـــم ، می کٍـــشم دل را چنان
تا نپرســـد کس مرا ازچه مــاندی درخزان
آه... آری مــانده ام درخــزانی جـان ستان
می ســـتاند جان مــن گه چه پنهان ،گه عیان
میروم غم خورده دل میرود دل ، پا کشان
در شـــب تنــهائیم اشـــکء دل ، گــردد روان
میـرود از ســوزء غــم آه ء دل ... تا آســـمان !!
مــانده ام بی آرزو ، خــــسته از دهرو زمان!
آه فـــریاد از جــها ، زآن دلء نا مــهربان
از دوچشمانی کز او ، میزند قلبم فغان
۳-۵-۱۳۶۱
مردادماه فـــرزانه شــیدا
آشیانه های شعرم به روز است
آشــیانه شــــعر:
دفــتر شــیدا دلی:
گالری عکس از اسکاندیناوی - ف. شـــیدا:
در آغـــوش شــعر:
در آغــوش تنــهائی:
خـــزان کوچ پرستو ها
خـــزان کوچ پرستو ها
من آن شـــبگرد غــمگینم ، که غــم را زنـده مـی سـازم
به عشــق وعشــق ورزیــدن ، دلـــم را بــرده مـی سـازم
هـــمه بـــود ونبـــودم را ، بپـــای عـشــــق مــی بــازم
چــو اســبی سرکــش یــاغــی بــسوی عـشــق مـی تـازم
شــــدم آواره ء دشـــــتی ، زســوزء عـشــق پُـررازم
گُلـــی بــودم به یـک گلـــشن ، که بلـــبل بوده هــمرازم
کـنون تنــها وغــمگینم ،خـــزان را در،، ســـرآغــاز،،!!!!
خـــزان را کـاش مـی شــد مــن، زایــن دنیــا بــرانـدازم!
بــه اشـــکی از غـــمء رفــتن ، برایـت قــصه مـی سـازم
چــو کـــوچ ایــن پــرســـتوها ، شـــده آغـــاز پـــــروازم
شـــده آغـــاز پـــــروازم !!!!
ســروده ء فـــرزانه شـــــیدا
خرداد ماه ۳/۳/۱۳۶۳
Farzaneh Sheida
